Είναι μάταιο, μα …κι αφελές
να ψάχνεις το κεντρικό αίνιγμα της ύπαρξή σου,
αυτό το μυστήριο
που θάλασσες, ωκεανοί
και ορμητικά ποτάμια
σε ξέβρασαν να σέρνεσαι.
Ο χρόνος τη γη τρώει καταρράκτης
ξεχύνεται γεμάτος ιστορία
ρυάκια σκάβει στο κορμί σου
αντέχεις στην ανάμνηση.
Στις στιγμές.
Στο παρόν.